Nga jashtë mund të duket si një histori e zakonshme përplasjesh brenda një koalicioni: akuza, kundërakuza, prishje të balancave, ego dhe mosdurim personalitetesh që mendojnë më shumë për postin sesa për projektin. Por rrëfimi i fundit i Arben Taravarit në një intervistë të gjatë na tregon diçka më të thellë, më strukturore dhe më të dhimbshme: mungesën e kulturës politike që shkon përtej pushtetit dhe përtej logjikës “ta marrim sa më shumë për vete”, shkruan PressOnline.al

Taravari e pranoi pa e fshehur se kishte premtime që nuk u realizuan. Se projekti i VLEN, që filloi si një orkestër për ndryshim, u kthye në një simfoni të çakorduar ku gjithkush mendonte për karrigen e vet. Pranoi se ishte më mirë të dilte nga qeveria, sesa të bëhej vegël e dikujt që nuk respekton as marrëveshjet, as shqiptarët. Ishte një gjest që mund të shihet si i guximshëm, por që sërish nuk e mbulon dot boshllëkun që u pa qartë: mungesën e një vizioni të thellë, të qëndrueshëm dhe të përbashkët.

E njëjta histori është përsëritur për tri dekada në politikën shqiptare në Maqedoninë e Veriut: koalicione që ngjiten e shkëputen rreth emrave, jo rreth ideve. Marrëveshje që bëhen për poste, jo për programe. Krejt kjo e mbuluar me retorikë patriotike dhe premtime për “bashkim të shqiptarëve”, që zakonisht mbeten fjalë të bukura për ekrane dhe fushata.

Taravari tha hapur se Albin Kurti nuk e përçau Aleancën, por ndihmoi për të krijuar një projekt të përbashkët. Madje, qëndroi pas idesë për ta kandiduar Taravarin për president, si një hap për të rritur faktorizimin e shqiptarëve. Por edhe kjo mbeti vetëm ide. Sepse, siç tha vetë Taravari, kur funksionon një koalicion me katër ose pesë “mbretër” që secili do të jetë qendra e vendimmarrjes? Përgjigja është e thjeshtë: nuk funksionon.

Shqiptarët në Maqedoninë e Veriut sot ndihen më të përçarë se kurrë. Për më tepër, ndihen të lodhur nga të njëjtat skena që përsëriten: më shumë debat për poste sesa për projekte, më shumë retorikë kombëtare sesa reforma konkrete, më shumë fjalë për flamurin dhe gjuhën sesa ligje që prekin jetën reale të qytetarit.

Ky nuk është dështim vetëm i një partie, apo i një lideri, por i gjithë skenës politike shqiptare që nuk ka arritur të nxjerrë një projekt të madh dhe gjithëpërfshirës, të qëndrueshëm në kohë dhe të mbështetur mbi ide, jo vetëm mbi numra dhe pazare.
Dhe kur mungon projekti, mbetet vetëm pushteti.

Sot, më shumë se kurrë, shqiptarët atje kanë nevojë për një vizion që nuk shërben vetëm për të marrë vota, por që ndryshon realitetin: për decentralizim real, për zhvillim ekonomik të rajoneve shqiptare, për barazi në administratë, për reforma që zgjasin më shumë se një mandat.

Deri atëherë, do të vazhdojmë të dëgjojmë intervista si kjo e Taravarit: me tone autokritike, me pak reflektim, por sërish pa një ofertë të qartë për nesër.

Sepse, në fund të fundit, ajo që mbetet si trashëgimi nuk është se kush ishte ministër, kush ishte kryetar apo president, por se çfarë ndryshoi për shqiptarët. Dhe në këtë, historia e viteve të fundit është më shumë një listë premtimesh të pambajtura sesa një listë suksesesh.(PressOnline.al)