Kryetari i Aleancës për Shqiptarët, Arben Taravari, ka uruar popullin dhe Qeverinë amerikane me rastin e 4 Korrikut, Ditës së Pavarësisë së Shteteve të Bashkuara të Amerikës.

“Sot në këtë 4 korrik sfidues për të gjithë globin, duke uruar pavarësinë e Shteteve të Bashkuara të Amerikës mbushem me shpresë për një të ardhme më të mirë e më të drejtë për të gjitha racat, fetë dhe kombet!”, ka shkruar Taravari në urimin e tij.

Taravari thekson rolin e SHBA-së si simbol i lirisë dhe drejtësisë, duke përcjellë mesazhin e respektit dhe mirënjohjes ndaj një aleati të palëkundur të shqiptarëve në rajon.

Në vend që të mirëpritet, përpjekja e shtetit shqiptar për të treguar kujdes institucional dhe diplomatik ndaj shqiptarëve të Maqedonisë së Veriut po përballet me një fushatë të heshtur, por të sinkronizuar përçmimi. Objektivi i kësaj fushate nuk është ndonjë figurë e errët, por pikërisht ambasadori aktual i Shqipërisë në Shkup, Denion Mejdani — ndoshta i vetmi përfaqësues diplomatik që, në vend të protokolleve dhe fotografive, ka zgjedhur të takojë njerëz, të dëgjojë probleme dhe të përfshihet në zgjidhjen e tyre.

Ky model i angazhimit duket se ka tronditur disa struktura që janë mësuar me një “status quo” të heshtur, ku Shqipëria ka rol ceremonial dhe jo ndikim real. E njëjta kategori që për vite me radhë ka vajtuar “heshtjen e Tiranës” tani është e para që ngrihet kundër, sapo Tirana flet. Ironike, por e shpjegueshme.

Shkaku i tensionit është i qartë: ndërhyrja morale dhe diplomatike e ambasadorit në çështje të ndjeshme, si ajo e shkollës në Nerovë, ka shqetësuar ata që janë mësuar ta përdorin fatin e shqiptarëve për pazare të ulëta partiake. Reagimet nuk janë spontane, janë politikisht të orientuara – një reflektim i qartë i ndarjeve të reja ideologjike që po thellohen brenda vetë kampit shqiptar në Maqedoni.

Në këtë realitet, po krijohet një lloj “shqiptari i ri politik”: ai që nuk ka më nevojë për Shqipërinë, që e sheh ambasadorin si pengesë e jo si ndihmë, që sulmon Tiranën për çdo fjalë, por nuk lëshon as një zë për varësinë e vet ndaj partive maqedonase.

Ky profil i “autonomit fiktiv” e sheh ndihmën nga Shqipëria si rrezik për balancën e brishtë që ka ndërtuar me patronët e vet lokalë. Prandaj dhe një ambasador aktiv – që ndjek çështjet konkrete dhe nuk i shmanget realitetit në terren – shihet si kërcënim, jo si aleat.

Për më tepër, është shqetësuese që në këtë linjë janë rreshtuar edhe individë që pretendojnë etiketa gazetarie apo analize, por që funksionojnë si zëdhënës të paemëruar të strategjive të zhbërjes kombëtare. Këta zëra nuk kritikojnë për të përmirësuar, por për të de-legjitimuar vetë idenë e përfaqësimit shqiptar institucional.

Ambasadori i Shqipërisë në Shkup nuk është aty për të zgjedhur fitues të garave lokale. Ai nuk është dhe nuk mund të jetë pjesë e lojërave të ngushta të aleancave që lindin dhe vdesin nga marrëveshje në prapaskenë. Ai është aty për të ruajtur një lidhje themelore: atë mes shqiptarëve dhe shtetit amë.

Kjo lidhje nuk është e negociueshme. Ajo mund të bezdisë ata që kanë ndërtuar karriera mbi ndarjen, por është thelbësore për çdo shqiptar që ende e ndjen veten pjesë të një kombi, jo thjesht të një elektorati të përkohshëm.

Redaksia in7.tv

Në hije të debaklit të madh në Parlamentin Evropian, po kalon në heshtje lajmi se shteti ka humbur pothuajse 40 milionë euro nga Plani për Rritje të Bashkimit Evropian. Këto mjete nuk ishin simbolike.

Ato ishin të destinuara për mbështetjen e reformave që ndikojnë drejtpërdrejt në ekonominë, energjetikën, arsimin dhe standardin jetësor të qytetarëve.

Por paaftësia, mungesa e koordinimit dhe kaosi institucional u bënë pengesë edhe për tërheqjen e fondeve tashmë të aprovuara. Ministria e Energjisë ka marrë vlerësim negativ nga Brukseli për reformat që duhej të zbatoheshin deri në dhjetor t; vitit 2024, duke e lënë shtetin pa 2.1 milionë euro.

E njëjta ministri nuk i ka përmbushur as detyrimet për qershor 2025, duke humbur të paktën edhe 10 milionë euro të tjera.

Ndërkohë, edhe Ministria e Financave ka dështuar në të njëjtën mënyrë, duke humbur pjesën më të madhe të 4.2 milionëve të parashikuara. Tre ministri, tre institucione kyçe dhe asnjë ndjenjë urgjence apo përgjegjësie. Maqedonia e Veriut duhej të merrte 17 milionë euro për reformat deri në dhjetor dhe edhe 70 milionë euro për obligimet e qershorit. Në vend të kësaj, kemi një arkë reformash bosh, kredibilitet të humbur dhe një përulje të rëndë para partnerëve evropianë. Në një kohë kur rajoni përparon, shteti ynë vetë po i vë pengesa vetes, duke bllokuar rrugën jo vetëm drejt BE-së, por edhe drejt normalitetit.

Ky është një model qeverisjeje që prodhon ngecje, pasiguri dhe dëm ekonomik. Qeveria nuk e ka humbur vetëm besimin e Brukselit, ajo po e humb edhe besimin e vet qytetarëve.

Askush nuk mund të flasë për zhvillim dhe mirëqenie, ndërkohë që bllokon fondet që janë të merituara, jo të dhuruara.

BDI kërkon një sqarim urgjent: kush është përgjegjës për këtë humbje dhe çfarë do të ndërmarrë Qeveria për të mos lejuar një katastrofë tjetër?

Sepse një shtet që nuk di t’i shfrytëzojë mundësitë, nuk ka të drejtë të ankohet për pengesat. Dhe ndërkohë që qytetarët përballen me kosto të rritura, inflacion dhe kaos institucional, Qeveria lejon që 40 milionë euro të avullojnë, pa zë, pa reagim. Kjo nuk është reformë. Kjo është vetëshkatërrim.