Nga Xhevdet MAZREKAJ
Deklaratat e fundit të Aleksandar Vuçiqit për “luftë të pashmangshme” nuk janë shenjë force, por shenjë frike.
Në vend që të përballet me krizën e brendshme dhe izolimin ndërkombëtar, ai kërkon t’i mbajë qytetarët nën frikë dhe të tërheqë vëmendjen e Perëndimit.
Ndërkohë, disa media në Kosovë, me narrativë të ngjashme me atë të Beogradit, po përhapin panik në publik.
Ky opinion shpjegon pse Serbia s’ka guxim për luftë dhe pse Kosova nuk duhet të frikësohet më nga retorika boshe e Vuçiqit.
Në Samitin e Komunitetit Politik Evropian në Kopenhagë, Vuçiq deklaroi se “të gjithë po përgatiten për luftë” dhe se “lufta do të ndodhë”.
Këto fjalë janë pjesë e një skenari të vjetër: të krijojë frikë brenda vendit dhe të testojë reagimin e jashtëm.
Në të vërtetë, nuk ka asnjë arsye që qytetarët e Kosovës apo rajoni të tremben nga këto deklarata – sepse Serbia nuk ka kapacitete as guxim real për një konflikt me shtetet e NATO-s dhe me Kosovën e sotme.
Në historinë e saj moderne, ushtria serbe nuk ka zhvilluar kurrë një luftë të ndershme kundër ndonjë ushtrie tjetër shtetërore.
Në çdo rast ku ka hyrë në veprim, ajo ka vrarë dhe masakruar civilë të paarmatosur – gra, fëmijë e pleq, të cilët ishin nën okupim.
Nga Kroacia e Bosnja deri në Kosovë, forcat serbe kanë treguar brutalitet ndaj të pambrojturve, por frikë dhe dështim të plotë përballë forcave të organizuara.
“Ata që flasin për luftë, zakonisht janë ata që nuk guxojnë të luftojnë.”
— Napoleon Bonaparte
Kosova e sotme nuk është ajo e vitit 1999. Ajo është një shtet sovran, me ushtri, polici dhe institucione të mbështetura ndërkombëtarisht.
Në rastin e Banjskës, njësitë e Kosovës shpartalluan në pak orë një grup të armatosur të Serbisë, të trajnuar nga strukturat e saj elitare.
Aty u pa qartë profesionalizmi dhe vendosmëria e forcave të sigurisë së Kosovës, të cilat vepruan me efikasitet të lartë dhe respektuan çdo standard ndërkombëtar.
Vuçiq e di këtë. Prandaj, ai nuk flet për luftë sepse po përgatitet për të, por sepse po frikësohet prej saj.
Serbia përballet me kriza të mëdha të brendshme – ekonomike, sociale dhe politike. Populli proteston, rinia po largohet, dhe çdo ditë humbet kontrollin mbi realitetin.
Në vend që të përballet me këto probleme, Vuçiq shpik armiq të jashtëm dhe ngre “rrezikun e luftës” për t’i mbajtur njerëzit në frikë e nënshtrim.
Në këtë betejë, një rol të rrezikshëm po e luajnë disa media në Kosovë, të cilat, përmes financimeve dhe ndikimeve të tërthorta nga qendrat e propagandës serbe, janë shndërruar në instrumente të luftës psikologjike.
Në vend që të forcojnë besimin në institucionet e Kosovës, ato përhapin panik, nënvlerësojnë kapacitetet e shtetit dhe paraqesin Serbinë si forcë absolute.
Kjo është pjesë e luftës hibride që Serbia po zhvillon kundër Kosovës – jo me tanke dhe avionë, por me propagandë, dezinformata dhe dobësim të moralit publik.
Në fakt, asnjë vend evropian, as NATO dhe as SHBA nuk po përgatiten për ndonjë luftë me Serbinë. Përkundrazi, aleanca është në Kosovë për të ruajtur paqen.
Nëse Vuçiq do të provonte ndonjë aventurë ushtarake, ajo do të përfundonte brenda ditës – sepse as forcat e tij nuk kanë moral, as populli serb s’ka më vullnet për të luftuar për ëndrrat e humbura të “Serbisë së Madhe.”
Kosova sot është faktor stabiliteti.
Ka mbështetjen e aleatëve më të fuqishëm në botë, një ushtri që po zhvillohet me standarde të NATO-s, dhe një popull që e di ç’është lufta dhe nuk e dëshiron më.
Por njëkohësisht, është e përgatitur për çdo skenar.
Kërcënimet e Vuçiqit janë vetëm zhurmë politike, një luftë psikologjike që synon të mbjellë frikë dhe pasiguri.
Në realitet, ai është agresori që trembet nga pasojat e veprimeve të veta.
Prandaj, qytetarët e Kosovës nuk duhet të bien në grackën e frikës.
Liria nuk frikësohet nga zhurma e atyre që kanë humbur çdo betejë me të vërtetën.
Vuçiq mund të kërcënojë me fjalë, por bota e di tashmë se Serbia nuk lufton – ajo vetëm kërcënon.
