VMRO-DPMNE ende nuk mund të pajtohet me faktin se Aleanca për Shqiptarët është ajo që bën diferencën, dhe nuk është në nivelin e grupimit politik VLEN, që lehtësisht i nënshtrohet Hristijan Mickoskit dhe partisë së tij – vetëm për pak pushtet për krerët e vet, të kapur me dosje kriminale nga keqqeverisja në Çair, Tetovë e deri në qeveri.

Ne kishim të drejtë kur menduam se sollëm ndryshimin, dhe sot kemi po aq të drejtë kur themi se ky nuk është ndryshimi i dëshiruar.

Dështimet e qeverisë VMRO-VLEN janë të dukshme dhe të përditshme, sot rruga drejt Bashkimit Evropian ka dështuar, dhe fajtori ka emër: VMRO-VLEN. Nuk përmendet në asnjë rast integrimi evropian i vendit.

Zhvillimi ekonomik është në nivelet më të ulëta, sidomos në zonat shqiptare. Le të tregojë VMRO-DPMNE qoftë edhe një investim serioz në Maqedoninë Perëndimore!

Nga kredia hungareze, prej 200 kompanive të përzgjedhura, asnjë kompani shqiptare nuk është ndihmuar – ky është diskriminim i pastër.

Po ndodh defaktorizimi i shqiptarëve dhe një centralizim i paprecedent i pushtetit, përfshirë edhe zvogëlimin e numrit të këshilltarëve në komunat shqiptare.

Aleanca për Shqiptarët nuk do të lejojë margjinalizimin e shqiptarëve. Në këtë realitet, Aleanca për Shqiptarët nuk mund t’i nënshtrohet VMRO-DPMNE-së, as të qëndrojë indiferente ndaj përpjekjeve për margjinalizimin e shqiptarëve dhe kthimin e tyre në qytetarë të rendit të dytë, duke çmontuar çdo ditë e më shumë frymën e Marrëveshjes së Ohrit, e cila legjitimohet me ndihmën e vazalëve të VLEN-it, po sjell nevojën për një marrëveshje të re politike mes shqiptarëve dhe maqedonasve, siç përmendëm ditë më parë.

VMRO-DPMNE duhet ta kuptojë se shqiptarët janë partnerë, jo dekor në ekzekutiv.
Aleanca për Shqiptarët nuk është e kapur si eksperimenti i tyre i quajtur VLEN. Ne kthehemi te populli ynë, sa herë që është e nevojshme dhe këtë e kemi dëshmuar disa herë.

Na vjen keq që edhe “Pallati i Bardhë” është shndërruar në avokat dhe zëdhënes i ekperimentit të tyre VLEN.

Të flasësh për një “ndryshim të qasjes” së Aleancës sipas nevojës, është një konstatim absurd dhe një përpjekje e dëshpëruar për të mbuluar dështimet e qeverisë së VMRO-DPMNE-së dhe vazalëve të saj, VLEN.

Aleanca për Shqiptarët

Nga Urim SALIU

Ndonjëherë ndalem dhe pyes veten: mos vallë na kanë mashtruar kur thonë se jemi keq? Nga çdo cep dëgjohen zëra, fjalime e premtime që më bëjnë të mendoj se jetoj në Dubai apo në Nju Jork. Parkingje të shumta, pallate luksi, ujë pa ndërprerje, rregull ligjor si në Zvicër, paga marramendëse, shkolla moderne – një parajsë e vërtetë. Nëse i dëgjon kandidatët, qytetarët këtu nuk kanë më asnjë hall. Madje pagat janë aq të mëdha, saqë njerëzit s’po dinë ku t’i shpenzojnë. Ushqimi është aq i lirë e i bollshëm, sa frigoriferët s’po mjaftojnë, dhe një pjesë e mirë e tij shkon dëm ngaqë nuk ka kush ta hajë.

Në këtë qytet të premtimeve nuk ekziston as korrupsioni. Politikanët paraqiten të pastër si kristali, njerëz të përkushtuar vetëm për të mirën e popullit. Gjithçka duket kaq e rregullt, kaq e pasur, kaq perfekte, saqë qytetarëve u është bërë monotoni ky standard i lartë jetese.

Por më pas zgjohem. Dhe realiteti më përplas si një shuplakë. Shoh një vend ku ikja është bërë ëndrra e çdo të riu, ku premtimet e politikës kanë mbetur vetëm fjalë të bukura nëpër fushata, ku fytyrat e vjetra kanë zaptuar institucionet dhe nuk kanë asnjë qëllim t’i lëshojnë. Shoh një popull të lodhur, të mashtruar herë pas here me fjalë të stolisura, por që mbeten pa mbulim.

Ky është realiteti ynë: një skenë ku premtimet janë gjithmonë më të bukura se e vërteta, ku paraqitet një vend i trilluar që nuk ka ekzistuar kurrë. Dhe e vetmja gjë e sigurt është se mashtrimi politik përsëritet, çdo herë pak më i sofistikuar, por sërish po aq bosh sa më parë.

Mbështetja e figurave të njohura ndërkombëtare për Bujar Osmanin në garën për kryetar të Komunës së Çairit nuk është aspak rastësi. Si ish-ministër i Jashtëm dhe një nga politikanët shqiptarë më të njohur në skenën rajonale e evropiane, Osmani ka krijuar ndër vite lidhje të forta me përfaqësues të lartë të diplomacisë dhe politikës, si Josep Borrell, Majlinda Bregu dhe shumë të tjerë. Kjo mbështetje është një pasqyrim i kapitalit të tij politik ndërkombëtar dhe i respektit që ka fituar përmes rolit të tij në proceset integruese dhe në promovimin e Maqedonisë së Veriut.

Një status falënderues i ministrit të Jashtëm në detyrë, Bujar Osmani, ndaj ish-Sekretares së Përgjithshme të Këshillit të Bashkëpunimit Rajonal, Majlinda Bregu, ndezi fillimisht vëmendje për tonin e tij pozitiv dhe për mesazhin e saj frymëzues.

“Një zë i njohur nga rajoni për Çairin: Majlinda Bregu… Ky është një kujtim i sinqertë për të kaluarën, por edhe një thirrje e qartë për të ardhmen që e meritojmë, një Çair me mundësi dhe me dinjitet europian”, shkruante Osmani në një postim ku falënderonte Bregun për fjalët e saj.

Por vetëm pak orë më pas, në rrjetet sociale shpërtheu polemika. Deputetja e Lëvizjes Demokratike, Saranda Imeri, iu referua operacionit të fundit antidrogë të SPAK-ut në fund të korrikut, ku mes të arrestuarve rezultoi edhe Klevis Hoxhosmani, i përmendur nga media si partner i Kejda Ajazit, vajza e Majlinda Bregut.

“Në fund të korrikut 2025, SPAK zhvilloi një operacion të madh antidrogë… Ndër të arrestuarit ishte Klevis Hoxhosmani, i njohur si partneri i Kejda Ajazit, vajza e ish-ministres Majlinda Bregu. Hajduti e njeh hajdutin, se i ngjan vetë!”, shkroi Imeri në profilin e saj, duke ngjallur reagime të shumta në komente.

Operacioni i SPAK-ut, i cili goditi një rrjet ndërkombëtar trafiku droge, solli arrestime të bujshme dhe pritet të ketë zhvillime të tjera në hetime. Përmendja e emrit të vajzës së Bregut në këtë kontekst ka ngjallur polemika politike dhe mediatike, megjithëse lidhja e saj mbetet vetëm në nivelin e raportimeve mediatike dhe jo të akuzave zyrtare.

Ky kontrast i fortë – nga fjalët për vizion dhe lidership te komentet me tone të ashpra politike – e ka rikthyer sërish Majlinda Bregun në epiqendër të debatit publik, mes dy skenave të ndryshme: lavdërimeve për rolin e saj rajonal dhe akuzave të opozitës përmes lidhjeve familjare.