Nga Urim SALIU
Ndonjëherë ndalem dhe pyes veten: mos vallë na kanë mashtruar kur thonë se jemi keq? Nga çdo cep dëgjohen zëra, fjalime e premtime që më bëjnë të mendoj se jetoj në Dubai apo në Nju Jork. Parkingje të shumta, pallate luksi, ujë pa ndërprerje, rregull ligjor si në Zvicër, paga marramendëse, shkolla moderne – një parajsë e vërtetë. Nëse i dëgjon kandidatët, qytetarët këtu nuk kanë më asnjë hall. Madje pagat janë aq të mëdha, saqë njerëzit s’po dinë ku t’i shpenzojnë. Ushqimi është aq i lirë e i bollshëm, sa frigoriferët s’po mjaftojnë, dhe një pjesë e mirë e tij shkon dëm ngaqë nuk ka kush ta hajë.
Në këtë qytet të premtimeve nuk ekziston as korrupsioni. Politikanët paraqiten të pastër si kristali, njerëz të përkushtuar vetëm për të mirën e popullit. Gjithçka duket kaq e rregullt, kaq e pasur, kaq perfekte, saqë qytetarëve u është bërë monotoni ky standard i lartë jetese.
Por më pas zgjohem. Dhe realiteti më përplas si një shuplakë. Shoh një vend ku ikja është bërë ëndrra e çdo të riu, ku premtimet e politikës kanë mbetur vetëm fjalë të bukura nëpër fushata, ku fytyrat e vjetra kanë zaptuar institucionet dhe nuk kanë asnjë qëllim t’i lëshojnë. Shoh një popull të lodhur, të mashtruar herë pas here me fjalë të stolisura, por që mbeten pa mbulim.
Ky është realiteti ynë: një skenë ku premtimet janë gjithmonë më të bukura se e vërteta, ku paraqitet një vend i trilluar që nuk ka ekzistuar kurrë. Dhe e vetmja gjë e sigurt është se mashtrimi politik përsëritet, çdo herë pak më i sofistikuar, por sërish po aq bosh sa më parë.