Nga Kim Mehmeti
Shpesh më ndodhë që posa të arrijë më Tiranë, i pari që më kujtohet të jetë Andi Bejtja. Mbase pse pas rënies së murit të Xhaxhit Enver, ai është shqiptar i parë i mëmëdheut me të cilin jam njoftuar. Asokohe të dy ishim edhe më të ri edhe më të bukur.
Aq më shumë ai ishte edhe më i ri se unë, i mençur dhe gjithmonë i buzëqeshur. Ato vite ai e botoi përmbledhjen e parë me poezi e unë thash se ato poezi lajmëronin ardhjen e një poeti të madh. Sot jam edhe më i bindur se Andi është nga ata poet që dëshmojnë se, njësoj siç nuk matet jeta me vitet sa ke jetuar, por me përjetimet dhe ngjarjet që ke përjetuar, edhe vlera e një krijuesi nuk matet me numrin e veprave që ka botuar, ngaqë shpesh herë mjafton edhe një poezi e vetme, si për shembull poezia e tij ‘Atdhedashuri’, e jo më një përmbledhje me poezi, që të mbetesh si vlerë e dalluar e tërësisë letrare të një populli.
Kohëve të fundit Andin e kujtojë edhe sa herë që më shtrëngon diçka në gjoks dhe kur më përfshin një trishtim që nuk ka të bëjë me frikën nga vdekja, por me të jetuarit në shoqëri ku te gjallit i jepen vetëm kurora me thera e sharje, e të vdekurin e mbulojnë me lëvdata e buqete me lule aq sa të të duket se flasin për ndonjë të vdekur të imagjinuar, për çka dua ta lus atë të mos lejojë që sharjet e për së gjallit ndaj meje të përkthehen në lëvdatat të pasvdekjes. Ndërkohë ndjej keqardhje pse Andi e la pas dore poezinë dhe iu dorëzua mjeshtërisë të ngritjes së mediave elektronike. Me çka mbeti themeltar thuajse i të gjitha televizioneve që sot mburren me madhështinë e vet, e që në mas të madhe atë ia kanë borxh edhe Andit.
Dhe nga do që të shkonte, ai nuk harronte të më lajmërohej e të më ofronte bashkëpunim e madje edhe që të drejtoja ndonjë emision timin, nëse atë e dëshiroja. E unë gjithmonë ia thosha të njëjtën: Në emër të miqësisë sonë do pranoja të bëhem edhe rojtar i shtëpisë publike që ti do e hapje, por kursem nga një obligim i tillë sepse një katundari si unë nuk i jepen në duar kurvat e qytetit! Në të vërtet ai është nga ata miq që nuk presin t’u kërkosh diçka, por gjithmonë të afrojnë më shumë seç e meriton. Siç ma ofronte Andi sigurinë gjatë viteve kur në Maqedoni të gjithë njësoj nuk më donin e kur me ofertat e veta për t’u angazhuar në televizionet që ai drejtonte sa nuk më thoshte: sa të më kesh mua në Tiranë s’ke pse i nënshtrohesh Shkupit për një pagë mujore.
Me çka ai dhe dy tre të tjerë të mëmëdheut, më mundësonin të mos dorëzohesha, të qëndroja e të mbetesha atë që doja të jem. Vetëm me ardhjen e tij në TV Syri nuk kisha ku të ‘ikë’. Edhe atë jo pse besoja se do jem ndonjë vlere e shtuar e këtij televizioni, por pse e dija se Andit i ngutej që sa më shpejt ta mbush me diçka atë ekran. Thënë edhe më qartë, pas njoftimit tonë në Tiranë kur unë isha flokë gjatë e ai më i buzëqeshur se sot, ne vazhduam të shkojmë poshtë e lartë nëpër jetë, por duke mbetur gjithmonë këtu ku jemi edhe sot: miq të përjetshëm.