Kryeministri i Maqedonisë së Veriut, Hristijan Mickoski, po e forcon traditën e tij të shkeljes së marrëveshjeve ndërkombëtare që shteti i tij i ka nënshkruar dhe që duhet t’i respektojë, të paktën nëse dëshiron të perceptohet si partner i barabartë në Evropë.
Më 18 gusht, Ditën e Ushtrisë, ai e quajti vendin e tij “Maqedoni”, në shkelje të Marrëveshjes së Prespës me Greqinë të vitit 2018, e cila e detyron përdorimin e emrit kushtetues. Problemi nuk qëndron në përdorimin e njëhershëm të emrit “Maqedoni”, por në shkeljen sistematike të së drejtës ndërkombëtare dhe në goditjen ndaj autoritetit të atdheut të vet. Marrëveshja nuk është as fakultative, as rekomanduese, por e detyrueshme. Ajo vlen si brenda, ashtu edhe jashtë Maqedonisë së Veriut – në çdo takim, forum apo manifestim, pa përjashtim.
Mickoski erdhi në pushtet duke zhvilluar të gjithë fushatën e tij të ashpër parazgjedhore mbi retorikën e rreme patriotike se do t’i këpuste marrëveshjet me Bullgarinë dhe Greqinë, të cilat ia hapën rrugën fqinjes sonë jugperëndimore drejt dy aleancave më të mëdha në botë – NATO-s dhe Bashkimit Evropian. Deri tani, ai “këput” vetëm me Brukselin. Kryetari i VMRO-DPMNE-së, pa dyshim një degë e Partisë Përparimtare Serbe, po e formalizon hap pas hapi kursin joevropian të qeverisë së tij.
Kundërshtimi ndaj Marrëveshjes së Fqinjësisë së Mirë me Bullgarinë të vitit 2017 është i shëmtuar, por i kuptueshëm duke pasur parasysh bazën e patundur antibullgare të maqedonizmit. Kjo shpesh është neglizhuar dhe kaluar në heshtje me naivitet në Bullgari, por kur bëhet fjalë për Marrëveshjen e Prespës, Greqia nuk është e tolerueshme, as nuk do të tronditet nga nevoja e Mickoskit për të ndërtuar një imazh të rremë trimërie para përkrahësve të tij. Athina, së bashku me Bashkimin Evropian, ka theksuar vazhdimisht se shkelja e marrëveshjeve është e barasvlershme me vetobllokim në procesin e anëtarësimit në BE për Shkupin.
Izolimi në të cilin ka hyrë Mickoski është i pamatur, por i qëllimshëm, me mesazhin e qartë se për Maqedoninë e Veriut marrëveshjet janë vetëm një copë letër. Kjo e shtyn vendin drejt rrjedhës së kohës së tij të ashpër në Ballkan gjatë viteve ’90, të shënuara nga embargos greke, apo drejt periudhës së antikvizimit në vitet 2006–2016, e mbajtur mend për kartonin e gipsit mbi të cilin po mbahet edhe politika shtetërore aktuale.
“Maqedonia përsëri krenare”, përsëri në robërinë e patriotizmit të rremë. | BGNES